Emil Luden (1863-1942). Geboren te Amsterdam werd hij al op jonge leeftijd bewoner van het Gooi: eerst te Bussum (1887) en sedert 1895 te Hilversum.

Van de begrafenis van Emil Luden wordt uitvoerig Ín de pers verslag gedaan. Hilversum. 9 januari 1942,"Hedenmorgen omstreeks vijf uur is op 78 jarige leeftijd op zíjn buiten "Spijker polder" te Hilversum plotseling overleden generaal-majoor b.d. E. Luden, voorzitter van Stad en Lande van Gooiland. Hij bezocht er het gemeentelijk gymnasium, doch staakte zijn studies omdat hij zich meer aangetrokken voelde tot den handel. Hij begaf zich daarop in Indische en andere handelszaken waarmee hij verder altijd relaties heeft onderhouden. Zo was hij o.m. commissaris van de Deli Batavia, van de Deli Batavia-Rubber Maatschappijen lid van de Raad van Bestuur der Maatschappij van Nederlandse Waterleidingen. Hij was ook degene, die in 1903 de Elektrische Spoorweg Mij oprichtte en aan wie dientengevolge de aanleg van den tramweg Amsterdam-Haarlem te danken was. De heer Luden voelde zich sterk aangetrokken tot een militaire loopbaan en na een opleidingscursus te hebben gevolgd, werd hij in 1885 tot tweeden luitenant bij de Amsterdamse schutterij benoemd, waar hij in rang opklom tot majoor. In 1904 bij de invoering van de landweerwet, richtte hij te Amsterdam de landweer op en in 1905 werd hij als eerste reserve officier benoemd tot majoor bij de landmacht. In 1908 werd hij bevorderd tot luitenant-kolonel (overste); in 1919 tot kolonel. Op 1 oktober 1926 werd hem op zijn verzoek eervol ontslag verleend in de rang van generaal-majoor".

In Hilversum teruggekeerd na de oorlog blijkt hij opnieuw maatschappelijk betrokken. In 1903 kwam een geschil tussen Erfgooiers en gemeenten over de rechten van beweiding van de meentgronden tot uitbarstingen leidde zelfs tot militair ingrijpen waarbij een dode viel. Onenigheid bleef bestaan tot in 1912 de vereniging "Stad en Lande van Gooiland" werd opgericht. Daarin speelde Luden in de jaren die volgden een grote rol. Zijn capaciteiten als militair bevelhebber, zijn overwicht, kennis van zaken en diplomatie leidden ertoe dat de rust onder de Erfgooiers terugkeerde. In diverse kranten werd hij zelfs "De koning van Gooiland" genoemd. Bíj zijn terugtreden als voorzitter werd hij in een open landauer, voorafgegaan door vier bereden marechaussees met kolbak en zestig ruiters, gevolgd door nog eens veertig erfgooiers te paard begeleid naar hotel Hamdorff in Laren, waar het afscheid plaatsvond. Na zijn overlijden in 1942 werd hij bijgezet in een eenvoudig familiegraf en ontving zijn borstbeeld een ereplaats in het Gemeenlandshuis.